درباره بیماری پارکینسون بیشتر بدانید

بیماری پارکینسون اختلال پیش‌ رونده ، مخرب و درازمدت دستگاه عصبی مرکزی است که عمدتا سیستم حرکتی بدن را مختل می‌ کند . نشانه‌ های این بیماری معمولا آرام و به‌ تدریج ظاهر می‌ شوند و با پیشرفت بیماری ، علائم غیر حرکتی نیز بروز می‌ کنند . در مراحل پیشرفته بیماری پارکینسون ، بعضا زوال عقل نیز شایع است . این بیماری پس از آلزایمر معمول ترین بیماری مخرب اعصاب به شمار می رود . در این مقاله به بررسی دقیق تر بیماری پارکینسون می پردازیم .

علائم بیماری پارکینسون

علائم ممکن است در افراد مختلف ، متفاوت باشد . در ابتدا علائم ممکن است خفیف و غیر قابل توجه باشند . علائم اغلب از یک طرف بدن شروع می شوند و معمولا حتی بعد از ایجاد علائم در هر دو طرف ، در سمت اول شدید تر خواهد بود .
علائم بیماری پارکینسون می توانند شامل موارد زیر باشند ؛

• لرزش : لرزش معمولا از یک اندام شروع می شود که اغلب دست یا انگشتان دست است . ممکن است فرد انگشت شست و سبابه را به هم بمالد که به آن لرزش پیل رولینگ گفته می شود . ممکن است لرزش در هنگام استراحت وجود داشته باشد .
• کُندی حرکت (Bradykinesia) : با گذشت زمان ، بیماری پارکینسون ممکن است حرکات فرد را کند کرده و کارهای ساده را دشوار کند . هنگام راه رفتن ممکن است قدم ها کوتاه شده ، برخاستن از صندلی دشوار باشد و هنگام راه رفتن ممکن است پاها روی زمین کشیده شوند .
• اختلال در وضعیت بدن و حفظ تعادل : پارکینسون باعث خمیدگی بدن و مشکل در حفظ تعادل و هماهنگی حرکات بدن می‌ شود . از دست دادن تعادل باعث می‌شود فرد قادر به نگه داشتن چیز هایی که در دست دارد نباشد و آن‌ها را بیندازد . همچنین احتمال سقوط و افتادن در این مرحله از بیماری ، افزایش می‌ یابد .
• سفتی عضلات : سفتی عضلات می تواند در هر قسمت از بدن رخ دهد . عضلات سخت می تواند دردناک باشد و دامنه حرکت را محدود کند .
• از دست دادن حرکات اتوماتیک : ممکن است توانایی انجام حرکات ناخودآگاه مانند چشمک زدن ، لبخند زدن یا حرکت دست ها هنگام راه رفتن کاهش پیدا کند .
• تغییرات تکلم : تکلم ممکن است آرام ، سریع ، مبهم یا با تردید باشد و بیشتر حالت یکنواخت و بدون بالا و پایین های معمول باشد.
• تغییرات نوشتار : نوشتن می تواند دشوار شود و دست خط فرد کوچک به نظر برسد .

علت بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون بر سلول‌ های مغز که تولید کننده‌ دوپامین هستند تاثیر می‌ گذارد و باعث مرگ آنها می‌ شود و به همین دلیل سطح دوپامین در مغز کاهش می‌ یابد .
علاوه بر کاهش دوپامین و سلول‌ هایی که دوپامین می‌ سازند ، پروتئینی به نام آلفا-ساینوکلین هم در بیماری پارکینسون نقش دارد . آلفا-سینوکلئین در حالت عادی به برقراری ارتباط بین نورون‌ ها کمک می‌ کند اما در بیماری پارکینسون ، این پروتئین در توده‌ های میکروسکوپی به نام جسم لویی جمع می‌ شود .
علت این بیماری تاکنون مشخص نشده است اما محققین بر این باورند که عوامل ژنتیکی و محیطی در ابتلا به این بیماری نقش دارند . از این عوامل می‌ توان به فاکتورهایی مانند افزایش سن ، پیشینه خانوادگی ابتلا به بیماری پارکینسون ، جهش‌ های ژنتیکی ، جنسیت ، قرار گرفتن در معرض سموم و آفات ، برخی دارو ها و پیشینه آسیب و جراحت مغز اشاره کرد . مصرف‌ کنندگان تنباکو و قهوه و چای ، ریسک کمتری برای ابتلا به پارکینسون دارند .

درمان بیماری پارکینسون

با وجود آن که تاکنون درمان مشخصی برای این بیماری پیدا نشده است ، افراد مبتلا به این بیماری می‌ توانند از روش‌ های مختلفی برای بهبود کیفیت زندگی خود استفاده کنند . این روش‌ ها شامل مصرف دارو و عمل جراحی است . سایر روش‌ های قابل استفاده شامل ایجاد تغییر در سبک زندگی و استفاده از روش‌ های درمان فیزیکی و گفتار درمانی است .

1. مصرف دارو : همه‌ این دارو ها به گونه‌ ای طراحی شده‌ اند که با مکانیسم‌ هایی مانند جایگزینی دوپامین ، تقلید اثر دوپامین یا طولانی کردن ماندگاری اثر دوپامین با مهار تجزیه آن ، مقدار دوپامین در مغز را افزایش دهند . دارو ها در رفع مشکلات حرکتی مانند راه رفتن و لرزش نیز کمک کننده هستند .
2. جراحی : در برخی افراد مبتلا به علائم حرکتی پیشرفته و غیر قابل کنترل، جراحی گزینه‌ مناسبی می باشد . تحریک عمقی مغز (DBS) نوعی روش جراحی است که طی آن جراح الکترود هایی را در ناحیه‌ ای از مغز که در بروز علائم پارکینسون نقش دارد قرار می‌ دهد .